www.forum.bokser.org

Yaras72

Aydin po raz pierwszy zwrócił moją uwagę 10 lat temu, kiedy to na mistrzostwach Europy kadetów (kat. 54 kg) w łotewskiej Jurmali (1998 r.) pokonał reprezentanta Polski, Łukasza Gęborysa. 15-letni (ur. 4 września 1983 r.) Turek nie dotarł wówczas do strefy medalowej, co zrekompensował sobie w kolejnym roku (1999) na czempionacie kadetów w dalekim Baku, gdzie nie miał już sobie równych.

Z biegiem czasu obserwować można było stopniowy rozwój talentu Selcuka Aydina. W 2000 r. zdobył w Budapeszcie brązowy krążek mistrzostw świata juniorów (kat. 57 kg), przegrywając minimalnie (jednym oczkiem) bój o finał ze znakomitym Borisem Georgijewem z Bułgarii. Rok później (2001) w Sarajewie wyraźnie zdystansował całą europejską czołówkę 17 - 18-latków w kat. lekkiej (60 kg).

Lata 2002-2006 ugruntowały jego pozycję w ścisłej czołówce najlepszych pięściarzy amatorskich świata. Największymi jego sukcesami w gronie seniorów były srebry medal na mistrzostwach Europy w Puli (2004), brązowy krążek na mistrzostwach Europy w Permie (2002). Trzykrotnie startował w mistrzostwach Unii Europejskiej, zdobywając odpowiednio złoto (Strasbourg, 2003) i dwukrotnie srebro (Madryt, 2004; Pecs, 2006). Do tej bogatej kolekcji medali dorzucił także w 2004 r. złoto na uniwersyteckich mistrzostwach świata w Antalyi, a rok później (2005) w Almerii srebrny krążek Igrzysk Śródziemnomorskich.

Po przegranym (w maju 2006 r.) finale mistrzostw Unii Europejskiej w Pecs (z Włochem Domenico Valentino; ostatnią amatorską walkę wygrał z Krzysztofem Szotem), nie czekając na kolejny start w igrzyskach olimpijskich (w 2004 r. był w Atenach, gdzie przegrał swój pierwszy pojedynek z rutynowanym Dimitarem Sztilianowem, swoim amatorskim nemesis), Selcuk Aydin przyjął propozycję podpisania kontraktu zawodowego z tureckim promotorem Ahmetem Onerem.

Powodów zainteresowania Turkiem było niemało. Najpoważniejszymi choćby amatorskie sukcesy, jednak najistotniejszym atrybutem Aydina był niekonwencjonalny, widowiskowy, ba - wręcz wybuchowy sposób prowadzenia wojenek w ringu. Sam zainteresowany stwierdził niedawno, że odszedł z grona amatorów, bo nie miał już siły walczyć z arbitrami, którzy go ponoć nadmiernie temperowali. Stąd też wziął się ringowy pseudonim Turka ("Mini-Tyson"), będący nieodzownym elementem promocji jego kariery.

Jako zawodowiec Aydin czuje się rzeczywiście jak ryba w wodzie, demonstrując swoją niezwykłą szybkość i siłę. Od listopada 2006 r. wygrał wszystkie płatne walki, w tym 12 przed czasem. Jego promotor stara się nie tracić czasu na nadmierne śrubowanie bokserskiego rekordu. W tym roku Aydin wychodził do ringu, by walczyć z takimi rutyniarzami jak Farkhad Bakirov, czy Lucky Lewele.

Po tej ostatniej walce Turek dumnie prezentował swój pierwszy w karierze zawodowej pas mistrzowski (interkontynentalny WBC wagi półśredniej) i coś się mi wydaje, że to dopiero pierwszy eksponat w nowej kolekcji "Małego Tysona".